Amsterdam-Havanna-Viñales

Schiphol

Zo staan we ineens op Schiphol en zijn we aan de laatste afscheidssessie toegekomen. Ik heb heel wat traantjes gelaten de afgelopen week. Ook in het vliegtuig als we een envelop openen met een hele stapel lieve, leuke en ontroerende berichtjes van familie, collega’s en vrienden kan ik het niet droog houden. Wat een impact heeft deze reis! We hebben er zo lang naar toegeleefd, nu het zover is kan ik alleen maar janken.

De vermoeidheid van het afronden van mijn werk, huis inpakken, afscheid nemen en alle andere voorbereidingen zorgt ervoor dat ik van Parijs tot Havanna slaap. Zo sta je op Schiphol en zo zit je in een taxi richting je casa (Cubaanse bed and breakfast) de salsa muziek klinkt al uit de radiospeakers. Bij de casa worden we hartelijk ontvangen door de gastvrije Mikael, mijn Spaanse cursus blijkt geen overbodige luxe. Mikael legt alles rustig uit in het Spaans, ik begrijp het allemaal en antwoord ook in het Spaans. Of het klopt geen idee, maar Mikael begrijpt mij ook althans zo lijkt het. Super trots op mijn eerste gesprek in het Spaans plof ik neer op ons bed voor de komende nacht. Vincent en ik kijken elkaar aan, dan komt het besef. We zijn in Cuba en gaan nog lang niet naar huis! 

Havanna

Na een wat onwennige nacht zitten we om 08:30 uur aan het ontbijt in onze casa. De tafel wordt vol gezet met vers fruit, warme broodjes, gebakken eieren, yoghurt, verse koffie etc. we komen niets tekort. Met een goed gevulde buik gaan we de stad verkennen. Aangekomen op het eerste plein bestellen we een kop koffie en kijken we onze ogen uit. De hoeveelheid oldtimers is echt enorm!Ook de Cubaanse bevolking is een genot om naar te kijken. Jonge meiden dragen sexy panty’s onder hun uniform en de rokjes zijn het liefst ultra kort. De wat oudere dames geven de voorkeur aan een legging in welke maat dan ook en laten een BH liever achterwege. Overal klinkt er live muziek uit de barretjes en restaurantjes, ook de oude mannen met sigaar zijn op iedere hoek van de straat te vinden. Je zou hier de hele dag kunnen fotograferen. Op advies van Mikael pakken we de veerpont naar Casa Blanca om daar een enorm Jezus beeld en een fort te bewonderen. Vanaf het fort hebben we een prachtig uitzicht over Havanna, al zittend op de muur met de wind in onze haren hebben we een bijzonder geluksmomentje. In 2 dagen tijd lopen we ruim 30 kilometer door de stad. Op onze laatste avond spreken we af met Noor. Noor hebben we in 2015 ontmoet op Bali en is nu ook in Cuba. We eten in een leuk tentje waar we onder het mom van een Paladar (huis restaurant) naar toegelokt zijn, maar wat geen Paladar blijkt te zijn. Gelukkig is het eten prima (verwacht geen haute cuisine in Cuba) en spelen ze live muziek. Na een gezellige avond nemen we afscheid en spreken af elkaar later nog in het oosten van Cuba te treffen. Mijn voeten zijn door de vele kilometers out of order waardoor de laatste paar honderd meter naar de casa een eeuwigheid lijken te duren! Morgen gelukkig bijkomen in de bus richting Viñales. 

Viñales                                                                                                                        

Om 07:30 uur staat de taxi klaar om ons naar het busstation te brengen. Het blijkt een mooie oldtimer te zijn. Vincent zoekt zijn gordel en de chauffeur begint te lachen, gordels bestonden blijkbaar nog niet in de jaren ‘50. 

De busrit van 3,5 uur breng ik wederom slapend door. In Viñales hebben we op advies van Raymond en Jenny casa Ariël en Mykalis geboekt en dat blijkt een goede keuze. We zitten op de 1e verdieping en hebben een groot dakterras met uitzicht op de bergen. De 2 oude schommelstoelen geven het gevoel dat we in een Western film zijn beland. Een must do in Viñales is naast een sigaar roken van een tabaksplantage ook zeker de omgeving te paard verkennen. Zowel Vincent als ik hebben niet bepaald een voorliefde voor paarden, maar dit is de reis van grenzen verleggen dus boeken we een tour voor de volgende dag. De rest van de dag sjokken we wat door het stadje, verder doen we het rustig aan. 

Na onze eerste nacht in Viñales wacht ons een fantastisch ontbijt op het dakterras. Als ik aan het uitbuiken ben op de schommelstoel staat er ineens een cowboy naast me. De cowboy blijkt Noël onze gids te zijn, we vertrekken richting de paarden. Bij de paarden aangekomen vraag ik me af hoe we op dit briljante idee zijn gekomen, gelukkig krijg ik het meest trage paard met de naam Chocolate. Na een korte instructie die niet verder ging dan links, rechts en stop vertrekken we richting de bergen. Ik lijk het nog leuk te vinden ook en omdat ik de enige in het gezelschap ben die een paar woordjes Spaans spreekt, heb ik alle aandacht van onze cowboy. Ik raak met mijn trage Chocolate telkens achter op de rest. Noël lost dit op met een pets op de bibs van Chocolate waarop hij harder gaat lopen en ik de boel weer afrem door tranquilo Chocolate te roepen. Het uitzicht is prachtig en de rit fantastisch, we lopen door de modder en zelfs een flink stuk door het water. Onderweg stoppen we om foto’s te maken van het prachtige uitzicht en bij een tabaksplantage. Bij de 2e stop begin ik bij het opnieuw opstappen al wat pijntjes te voelen en na de 3e stop zijn die pijntjes overgegaan in helse pijn! Ik moet nog ruim een half uur naar Viñales en bij ieder drafje sluit ik mijn ogen in de hoop dat het snel weer stopt. Bij aankomst weet ik 2 dingen zeker, voorlopig stap ik niet meer op een paard en morgen kan ik niet meer lopen!