Medellín-San Andres-Providencia-Salento

Medellín

Na bijna 2 weken is het tijd om afscheid te nemen van Santa Marta, de tijd is weer voorbij gevlogen! Ondanks dat Santa Marta erg toeristisch is, was het een heerlijk stadje om wat langer te verblijven. Vandaag stappen we op het vliegtuig naar Medellín en ruilen we de 35 graden in voor een gemiddelde van 20 graden en flink wat regen. Zodra we aankomen op het vliegveld in Medellín bestellen we een Uber om naar ons hotel te gaan. We krijgen instructies van de chauffeur waar we hem moeten ontmoeten, blijkbaar is Uber illegaal in Colombia en is er veel controle rondom het vliegveld. De chauffeur geeft ons een bedrijfsnaam op voor het geval we controle krijgen, dan is het namelijk de bedoeling dat we aangeven dat we voor dat bedrijf werken. We herhalen de naam een aantal keer en dan zijn we klaar om te vertrekken. Bij de rotonde ziet de chauffeur controle staan, we maken een extra rondje en wachten verderop op groenlicht om weer te vertrekken. De chauffeurs hebben onderling contact met elkaar, blijkbaar was de informatie niet helemaal juist want ook bij de 2e poging maken we hetzelfde rondje. We zijn inmiddels de bedrijfsnaam alweer vergeten en het is best spannend. Dan gaat hij ervoor en rijden we langs de controle en kunnen we gelukkig zonder problemen doorrijden. We verblijven in de wijk el Poblado hier kun je veel hotels/hostels, restaurants, barretjes en vooral politie vinden. De wijk is gericht op het toerisme en ze doen er alles aan om het veilig te houden. We hebben een free walking tour bij Real City Tours (aanrader!!) geboekt om het centrum te ontdekken. Tijdens de tour leren we veel over de transformatie die Medellín heeft doorgemaakt. In de jaren ‘90 was Medellín een van de gevaarlijkste steden ter wereld. Door de serie Narcos zijn we inmiddels allemaal bekend met de drugsbaron Pablo Escobar en de stad Medellín. Als je het verhaal van de bevolking zelf hoort is dat toch wel even anders dan de Netflix serie en beide worden we gegrepen door de verhalen. In de jaren ‘90 waren er dagelijks bomaanslagen in de stad en vielen er vele onschuldige slachtoffers door de oorlog tussen de drugskartels. De stad heeft er alles aangedaan om van de meest onveilige stad naar een stad waar de toeristen weer veilig rond kunnen lopen te transformeren. De komst van de metro heeft hier veel aan bijgedragen, dat de inwoners daar trots op zijn is goed te zien. De metro is heilig en niemand haalt het dan ook in zijn hoofd om deze te vernielen of vervuilen met bijvoorbeeld graffiti. Ondanks alle inspanningen is de stad nog steeds niet overal even veilig, de buitenwijken zijn absoluut een no go area voor toeristen. We krijgen tijdens de tour de Papaya instructie don’t give papaya, oftewel geef ze geen gelegenheid. We hebben een papayalevel van 1 tot en met 5. Des te hoger het cijfer des te alerter we moeten zijn. Als we in een parkje aankomen met papayalevel 5 komen we er al snel achter waarom het level 5 is. In een kleine 10 minuten vinden er 4 arrestaties plaats, 1 dief en 3 junks die met elkaar op de vuist zijn gegaan. Als laatste bezoeken we een kunstwerk waar tijdens een evenement een rugzak met explosieven is geplaatst. De koperen vogel is tijdens het evenement geëxplodeerd waardoor er 23 onschuldige mensen om het leven kwamen, waaronder kinderen. Het is nooit duidelijk geworden wie er achter de aanslag zat. De kunstenaar heeft verzocht het beeld te laten staan om het verleden niet te vergeten en heeft een nieuw exemplaar ernaast geplaatst om het verschil tussen toen en nu te laten zien. Na de tour stappen we op de metro om naar 1 van de 4 kabelbanen te gaan, vanuit de kabelbaan heb je veilig zicht op de buitenwijken van Medellín. Dit voelt een beetje vreemd, een toeristische attractie om het leed van de stad te bekijken. Toch is het goed om het contrast te zien en een realistisch beeld van deze bijzondere stad te krijgen. Op onze laatste dag in Medellín staat paragliden over de stad op het programma. We moeten ongeveer 2 uur met het openbaar vervoer om bij het startpunt aan te komen. Het is erg bewolkt waardoor we twijfelen of het paragliden wel door zal gaan. Voordat we in de laatste bus stappen checken we nog even snel de mail, helaas is het paragliden inderdaad geannuleerd. We dachten er al over na om later terug te keren naar Medellín en nu weten we zeker dat we nog niet klaar zijn met deze stad. In plaats van het paragliden pakken we de kabelbaan naar het National Park Arvi in de bergen. Na ongeveer 3 kwartier stappen we uit op 2650 meter hoogte. Op deze hoogte is het slechts 15 graden en dan begint het ook nog te regenen brrr. We maken een korte wandeling naar een picknickplaats met een riviertje en waterval. Daarna lopen we snel weer terug en stappen we weer in de kabelbaan. Als we beneden zijn is het weer er helaas niet veel beter op geworden, gelukkig staat er een lekker warme Colombiaanse koffieproeverij op het middagprogramma. 

San Andres

Vanuit Medellín vliegen we naar het eiland San Andres. Hoewel dit eiland dichter bij Nicaragua ligt, behoort het tot Colombia. Het is een toeristisch eiland met een prachtig strand, turquoise zee en vele tax free shops. Wij blijven hier maar 1 nachtje want verderop ligt het nog veel mooiere en rustigere eiland Providencia. De weersvoorspellingen voor de eilanden waren ronduit slecht en een krappe week geleden was er zelf een tsunami alarm. Inmiddels weten we dat het weer in Colombia niet te voorspellen valt en hopen we op in ieder geval een paar mooie dagen. Op San Andres is het in ieder geval heerlijk warm en zonnig, we lunchen op het strand en wandelen wat rond het eiland. De volgende ochtend worden we om 06:30 uur bij de boot verwacht. Na flink wat controles vertrekken we om 08:00 uur richting Providencia. De zee is ruig en onderweg hebben we slecht weer wat ervoor zorgt dat er weer veel mensen zeeziek worden, wij hebben onze dubbele dosis weer ingenomen en nergens last van. Behalve dan van de bijzondere geluiden die mensen kunnen maken als ze zeeziek zijn. Na 4 uur varen komen we eindelijk aan op Providencia en is het warm en droog! 

Providencia

Het eiland Providencia valt onder Colombia, maar je waant je in Jamaica. Alles gaat hier weer heerlijk tranquilo en hoewel ze hier van oorsprong Engels spreken is het nagenoeg onverstaanbaar, behalve de Ya man achter iedere zin is te verstaan.Na een late lunch vallen we allebei om 18:00 uur in slaap mede dankzij de zeeziekte pilletjes. Na een lange nacht worden we wakker gemaakt door de hanen en een heerlijk zonnetje. Vincent gaat samen met onze buren de Duitse Sven en Lena duiken en ik loop met mijn boek richting strand. De verkoudheid van Vincent is inmiddels verdwenen en het lukt hem eindelijk om de diepduik (30 meter) te maken. Nog 1 duik en dan heeft hij zijn advanced binnen, deze heeft hij nodig voor de Galapagos eilanden. In de middag maken we een wandeling naar Roland’s Bar. Hier heerst ook echt weer de Jamaicaanse sfeer, achter de bar ligt een Bob Marley look a like in een hangmat waar je je drankjes kunt bestellen. Vervolgens roept hij vanuit zijn hangmat door een microfoon je bestelling door en regelt het personeel je bestelling. Na het eten schuiven Sven en Lena aan op ons terras en hebben we het tot in de late uurtjes erg gezellig. De volgende ochtend verloopt hetzelfde Vincent gaat duiken met Sven en Lena en ik ga lekker naar het strand. Ik ontmoet ze bij de duikshop om gezamenlijk te lunchen en daarna een boottocht rond het eiland te maken. Wederom gaat het goed met duiken en Vincent heeft zijn advanced dan ook kunnen afronden. We bestellen bij Divino Nino’s een mixed fish platter waar we een week van kunnen eten! Na de vis, garnalen, octopus, kreeft, rijst en gebakken banaan klimmen we met een volle buik in de boot. Onze gids genaamd black shark neemt ons mee naar de mooiste plekjes op het eiland. Onderweg kunnen we snorkelen en een grot in die je vanaf onder water bereikt, held Vincent duikt natuurlijk meteen onderwater en ik sla vriendelijk over. We vervolgen de trip naar Crab Cay, een grote rots midden in de prachtig groen/blauwe zee. We klimmen omhoog en hebben een prachtig uitzicht over Providencia. Na de boottocht eindigen we weer met Sven en Lena op ons terras met een grote portie patat en fishballs (met een beetje verbeelding lijkt het op een bitterbal). De volgende ochtend wederom hetzelfde programma, Vincent gaat duiken met Sven en Lena en ik ga naar het strand. Voor de middag hebben we een golfkarretje gehuurd om het eiland vanaf land rond te gaan. Als ik lekker op het stand lig, hoor ik iemand mijn naam roepen. Daar staat Sven ineens, Sven die met Vincent ging duiken. Ik weet meteen dat het foute boel is, Sven legt rustig uit dat Vincent zich na het duiken niet lekker voelde en dat hij naar het ziekenhuis is gebracht. Sven dacht dat het wellicht zeeziekte was omdat anderen op de boot ook niet helemaal lekker waren, maar als hij vervolgens verteld dat ze Vincent van de boot af moesten dragen weet ik dat het geen zeeziekte is geweest en ook niet het welbekende oorprobleem. Het ziekenhuis ligt aan de andere kant van het eiland (vervoer is hier niet makkelijk te krijgen) en ik besluit eerst naar de duikshop te gaan in de hoop dat ze contact hebben met het ziekenhuis en dat er misschien iemand is die me kan brengen. Onderweg word ik gelukkig al opgepikt door iemand van de duikshop om me naar het ziekenhuis te brengen. We rijden eerst nog langs het hotel om de papieren van Vincent op te halen en ze vraagt ook nog of ik alvast het golfkarretje wil ophalen, dat we daar tijd voor hebben stelt me gerust. Uiteraard kan dat golfkarretje me gestolen worden en wil ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Na 20 lange minuten achterop de scooter komen we eindelijk aan bij het ziekenhuis en word ik naar de decompressie kamer gebracht. Daar ontmoet ik Daniël de divemaster en die weet mij te melden dat het goed gaat en dat hij niet in de decompressie kamer zit. Ik word naar een kamertje gebracht en daar ligt Vincent aan het zuurstof. Gelukkig begroet hij me met een brede glimlach. Tijdens de duik had hij een buddy die telkens achterbleef op de groep waardoor er wat irritatie is ontstaan. Doordat het extra tijd kostte raakte Vincent door zijn zuurstof heen en is hij 2 keer te snel opgestegen. Na de meldingen op zijn duikhorloge heeft hij rustiger aangedaan en daarnaast ook nog een lange safetystop gemaakt. Toch is er iets misgegaan waardoor hij op de boot enorme rugklachten kreeg wat uiteindelijk resulteerde in uitval van beide benen. Daniël heeft gelukkig snel en gehandeld en direct op de kant zuurstof toegediend, toevallig is hij ook de enige persoon op het eiland die het decompressie tank kan bedienen. In het ziekenhuis blijkt toch dat Vincent de neurologische variant van de duikersziekte heeft opgelopen en daardoor 5 uur in de decompressie tank moet doorbrengen. Als hij eenmaal in de tank zit lijkt het wel of het hele dorp is uitgelopen voor de toerist die in de decompressie tank zit, iedereen komt even een kijkje nemen. Het proces verloopt goed en na 5 uur komt hij uit de tank, zijn benen voelen wel nog vreemd, maar de kracht is inmiddels terug. De volgende dag staat er een sessie van 2,5 uur gepland en daarna voelt hij zich een stuk beter. De tintelingen in zijn benen kunnen nog een week of 2 blijven, maar verder zal hij geen blijvend letsel hebben. Als we met Daniël terug rijden naar het hotel klinkt Bob Marley uit de speakers met 3 little birds. Ya man roept Daniël en met z’n 3-en zingen we “everything is gonna be allright” en zo voelt het ook, it’s gonna be allright.

Salento

Na Providencia vliegen we terug naar San Andres waar we nog 1 nachtje verblijven voordat we naar Pereira vliegen. We komen laat in de avond aan in Pereira en kiezen ervoor om hier een nacht te verblijven en de volgende ochtend vroeg naar Salento door te reizen. Rond 10 uur in de ochtend komen we aan in het prachtige, bergachtige en vooral groene Salento. Colombia blijft ons verassen! Wat een prachtige plek weer! We zijn erg vroeg en moeten nog even wachten om in te kunnen checken. Deze tijd besteden we door rond te lopen door het gezellige stadje en een flinke trap te beklimmen waardoor we een prachtig uitzicht hebben. In de middag hebben we een bezoek aan een koffieplantage gepland. Het transportmiddel in Salento is de Willy een 4x4 jeep waar ze zoveel mogelijk mensen in proppen. Als je slim bent ga je achterop hangen, dan heb je veel meer ruimte en het mooiste uitzicht. Naar de plantage zijn we de laatste 2 personen en we mogen gelijk achterop hangen, heerlijk de wind door je haren dwars door een waanzinnig landschap. De tweede dag gaan we op pad richting Cocora Valle oftewel de Coco Vallei, hier staat Salento naast de koffieplantages om bekend. In de vallei staan hoge wax palmbomen die tot wel 60 meter hoog kunnen groeien, dit maakt het mooie landschap nog indrukwekkender. We maken een hike richting casa kolibrie waar we even bijkomen onder het genot van een kopje koffie. Dan staat de laatste pittige klim op het programma deze gaat naar finca de Montaña. Vanaf het hoogste punt loop je circa 1 kilometer naar beneden waar je een picknickplek hebt met uitzicht op de wax bomen. Na de lunch lopen we weer langzaam terug naar het startpunt om de Willy richting Salento te pakken. In totaal is de hike 17 kilometer en dat voelen we wel in onze beentjes! We zijn blij dat dit gewoon weer mogelijk is ondanks het incident van vorige week.In het plaatsje Buenavista heb je de mogelijkheid om te paragliden over de koffievelden, het weer is hier fantastisch (zonnig 24 graden) dus kiezen we ervoor om hier te paragliden en niet in Medellín. We reizen met de bus via Armenia naar Buenavista vanwaar we opgepikt worden om naar het startpunt te rijden. Ik heb toch behoorlijk de bibbers is mijn benen, maar het is de angst meer dan waard! We genieten ongeveer 20 minuten van het prachtige landschap vanuit de lucht. Tijdens de landing kom ik precies in een enorme hoop koeienstront terecht! Na ons paragliding avontuur reizen we terug naar Armenia en stappen daar op de bus naar Filandia, ook een gezellig stadje in de buurt van Salento. Op advies van een restauranteigenaar in Salento gaan we Thais eten bij Tuk Tuk met wederom een waanzinnig uitzicht en een heerlijke afwisseling qua eten. De laatste dag pakken we de bus naar het even verderop gelegen plaatsje Boquia, vanuit daar staat er weer een mooie hike op het programma naar 3 verschillende watervallen. We kunnen geen genoeg krijgen van deze mooie omgeving! Helaas zit ons verblijf er hier op en reizen we weer terug naar Medellin. Nog een laatste week in Colombia en dan reizen we door naar Ecuador, we beginnen op de Galapagos eilanden. Tot in Ecuador!