Uyuni-la Paz-Rurrenabaque-Sucre-Tarija-Santa Cruz

12 juni 2018

Salar de Uyuni

Vanuit San Pedro de Atacama (Chili) vertrekken we naar de zoutvlaktes in Uyuni (Bolivia) middels een 3-daagse tour. In de bus ontmoeten we de Utrechtse Carlijn en Bas altijd gezellig die Nederlanders! De grens met Bolivia ligt midden in de woestijn en is niet meer dan een houten huisje. Toiletvoorzieningen hebben ze niet dat doe je maar gewoon achter een muurtje en aangezien de kou en hoogte killing zijn voor je blaas eindig ik uiteindelijk op op het Inca toilet. Na 7 maanden reizen doe je niet zo moeilijk meer en een Inca toilet (oftewel een wild plasje) is vaak hygiënischer dan een daadwerkelijk toilet. Als iedereen de stempeltjes weer heeft ontvangen kunnen we aan de tour beginnen. We rijden met een 4x4 door een waanzinnig landschap en Bolivia weet ons meteen te verassen. We komen aan bij een prachtig groen gekleurd meer en kunnen later lekker dobberen in natuurlijke hotsprings met een waanzinnig uitzicht. Na een uitgebreide lunch rijden we verder naar een rood meer met flamingo’s en diverse lama’s. Wat een bijzondere en veelzijdige landschappen. Voor het eerst deze reizen slapen we in een dorm, maar uiteindelijk stelt het echt niks voor. Carlijn en Bas krijgen een eigen kamer en wij slapen met de 2 anderen in een gezamenlijke kamer waar 4 eenpersoonsbedden staan, dus niet eens stapelbedden. Ik ben een beetje teleurgesteld, maar slaap uiteindelijk wel lekker en dat is dan wel weer fijn! De volgende dag rijden we naar verschillende rotsformaties die onder andere een wereldcup en kameel moeten voorstellen. Bas is net als Vincent gek op fotograferen en samen zoeken ze in dit fotogenieke landschap naar de meest bizarre of mooie plekjes om plaatjes te schieten. In de middag bezoeken we een verlaten stad waar wel nog een winkeltje te vinden is met quinoa bier, cactus bier en coca bier. Na dit borrelmoment rijden we naar het zouthotel, dit hotel bestaat voornamelijk uit zout. Natuurlijk likken we even aan de muur om te proeven of het wel echt zout is, net als de vele die ons voorgingen...juk...Na onze nacht in het zouthotel staan we vroeg op om de zonsopkomst op de zoutvlakte te kunnen zien. We beginnen bij het natte gedeelte wat zorgt voor prachtige reflectie foto’s. We ontbijten bij een eiland op de zoutvlakte vol cactussen, weer een bizarre ervaring zo middenin de zoutvlakte. En dan is het eindelijk tijd voor de welbekende perspectief foto’s op de zoutvlakte, het is bizar hoe gigantisch de vlaktes zijn. Je kunt hier kilometers rijden en echt alleen maar zoutvlakte zien. Na de fotoshoot rijden we naar de laatste fotogenieke plek, een treinkerkhof waar weer talloze plaatjes worden geschoten. Vervolgens worden we afgezet in het plaatsje Uyuni waar we nog net tijd hebben om een biertje te drinken samen met Carlijn en Bas. Hierna nemen we afscheid, zij gaan terug naar Chili en wij blijven in Bolivia. De afgelopen 3 dagen waren erg gezellig en daar kijken we zeker nog een keer op terug tijdens een borrel in Utrecht.

La Paz

Vanuit Uyuni vertrekken we met de nachtbus naar La Paz de rit duurt ongeveer 9 uur en verloopt snel waardoor we al om 05:00 uur in de ochtend in La Paz aankomen. We pakken een taxi naar het hotel en hopen dat we in ieder geval warm binnen kunnen wachten, La Paz ligt weer op ruim 3600 meter hoogte wat zorgt voor koude nachten. Het personeel ligt nog lekker op de bank te slapen, gelukkig mogen we bij de receptie blijven wachten. En dat wachten duurt uiteindelijk tot 12:00 uur, maar we worden beloond met een mooie ruime kamer. Het bed ziet er heerlijk uit en na een nacht in de bus kunnen we allebei wel wat slaap gebruiken. We maken er een heerlijk lui dagje van, na ons schoonheidsslaapje halen we bij de supermarkt lekkere hapjes en Boliviaanse wijn die we onder het genot van een avondje Netflix nuttigen. Na een luie dag is het vandaag tijd om de stad te leren kennen door middel van de free walking tour. Het is weer een interessante tour waar we veel over de stad leren, bijvoorbeeld over de gevangenis middenin de stad waar de familieleden van de gevangenen ook gewoon mogen wonen. De gevangenis is bijna een dorp op zich, er zitten verschillende winkels en iedere gevangene kan geld verdienen door binnen een bedrijf te beginnen. Tot een paar jaar geleden was het zelfs mogelijk om als toerist een tour te krijgen, nu is dat alleen nog illegaal mogelijk en niet bepaald verstandig. Om kennis te maken met het Boliviaanse eten boeken we voor de volgende dag de foodietour. We beginnen op de Mercado Lanza waar je echt heerlijke broodjes en verse fruitsappen kunt krijgen, vanavond beginnen we hier met een empanada (gefrituurd deeg met vulling) en api (warme maissap, echt heerlijk!). We vervolgen onze tour op de Mercado Lanza richting de fruitsappen waar we een multivitamine drank krijgen met gepofte rijst (klinkt ook al zo gek, maar ook weer heerlijk!). De volgende stop is een Boliviaans restaurant waar onder het genot van Huari (Boliviaans bier) 2 verschillenden gerechten krijgen met varkensvlees, mais en aardappelen. Ze hebben hier honderden verschillende soorten mais en aardappel. Ook dit is weer prima te eten en we beginnen al aardig vol te zitten. Om weer wat ruimte te krijgen voor nog meer eten maken we nu een Singhani Sour, Singhani is net zoiets als Pisco of Grappa oftewel niet te drinken! Met wat limoensap, suiker, ijs en eiwit is het nog net te doen. De volgende gang is een sopa de mani (pindasoep) gevolgd door Pico Macho wat echt de genadeklap is. Pico Macho is een soort kapsalon, maar dan bestaande uit rundvlees, worstjes, frietjes, gekookte eieren, hete pepers en salsa. Natuurlijk moeten we nog afsluiten met een dessert en dat blijkt een quinoa brownie en glas rode wijn te zijn. Alles was echt super lekker, maar echt veel te veel waardoor we slecht slapen van al het eten. Uitgerekend vandaag moeten we extra vroeg op om de deathroad te gaan fietsen. De naam zegt het al vele hebben het leven gelaten op deze weg. Bolivia liet destijds gevangen uit Paraguay werken aan de weg, het was gevaarlijk werk gezien de hoogte waarop de weg moest komen. Zo is de naam deathroad ontstaan. Toen de weg eenmaal klaar was vielen er per jaar gemiddeld 300 verkeersdoden, zo heeft het de 2e naam “most dangerous road in the world” gekregen. In totaal zijn er op deze weg ongeveer 19.000 doden gevallen. En daar gaan wij 67 kilometer down hill op fietsen! Klinkt gevaarlijker dan dat het is, gelukkig er is inmiddels een nieuwe (veel veiligere) weg gebouwd. De oude deathroad wordt nog nauwelijks door auto’s gebruikt en vrijwel alleen door toeristen die wel van een uitdaging houden. Het is een prachtige route om te fietsen, maar je moet je aandacht er wel degelijk bijhouden (jaarlijks valt er toch nog gemiddeld 1 slachtoffer door het fietsen). Het gaat zo stijl naar beneden dat je gemakkelijk 60km per uur kan halen, uiteraard haalt Vincent dat wel en blijf ik ergens op 40km per uur steken. Doordat het down hill is, is het niet echt vermoeiend behalve dan voor je armen door al het remmen. De weg start met asfalt wat na 20 kilometer overgaat in en onverharde weg vol gaten. Na ongeveer 50 kilometer beginnen mijn armen serieus pijn te doen. De laatste 8km staan de tranen in mijn ogen, maar no way dat ik nu nog ga opgeven! Met als gevolg dat ik de volgende 24 uur nauwelijks mijn armen nog kan bewegen...De volgende ochtend doen we dus lekker rustig aan en in de middag bezoeken we het hoog gelegen el Alto met de grootste vlooienmarkt van Zuid Amerika, deze bestaat uit 400 blokken en hier kun je werkelijk alles vinden! Na de vlooienmarkt komen we op de heksenmarkt van el Alto, in het centrum heb je ook een heksenmarkt, maar dit is de real deal! Hier verbranden ze bijvoorbeeld de embryo’s van lama’s op straat. Wij gaan naar een fortuneteller die onze toekomst kan voorspellen met cocabladeren. Als we allebei naar binnen zijn geweest weten we dat met het nieuwe huis alles goed komt (oh ja we hebben een huis gekocht), dat Vincent opnieuw op uitzending gaat, dat ik voorlopig bij de gemeente Amstelveen blijf werken, dat we nog een keer lang op reis gaan (6 maanden) en dat we 2 kinderen krijgen. Eerlijk gezegd vinden we het nogal wat om dit te kunnen realiseren, maar het zal vast goed komen! In de avond bezoeken we een Cholita wrestlingshow, Cholita’s zijn typische dames uit la Paz met wijde rokken, 2 vlechten en een bolhoedje. We zijn het er over eens dat worstelen niks voor ons is! De laatste dag in La Paz gaan we op zoek naar wat souvenirs, nu het einde van de reis nadert kunnen we wel wat meenemen. 

Rurrenabaque 

Vanuit het koude La Paz vliegen we in nog geen 30 minuten naar het warme Rurrenabaque, de Amazone van Bolivia. Inmiddels is onze ervaring met de wild pigs lang genoeg geleden om ons weer in de jungle te wagen. Voordat we aan de tour beginnen hebben we een dagje in Rurrenabaque waar we een heerlijk hotel met zwembad hebben geboekt. Helaas heeft Vincent de Bolivia Belly opgelopen, dus geen zwembad voor Vincent vandaag. Uiteindelijk valt het allemaal mee en als we aan de tour beginnen is hij weer de oude. Vanuit Rurrenabaque stappen we in de boot en varen we naar de Mashaquipe lodge waar we de komende nacht verblijven. Na de lunch staat de eerste wandeling op de agenda en ik kan het niet laten om te vragen hoe groot de kans is dat we wild pigs tegen zullen komen. Er zitten zeker wild pigs, maar het is nog niet het seizoen dus we moeten geluk (of pech) hebben om ze te zien. Ook weet de gids te vermelden dat ze hier een stuk schuwer zijn dan in Ecuador, laten we het hopen! Onderweg leren we weer veel over de verschillende bomen en planten en komen we verschillende soorten aapjes tegen. Als de gids ineens stil staat weet ik eigenlijk al genoeg, we lopen tegen een groep wild pigs aan. Het klakken van de tanden komt steeds dichterbij en de welbekende geur is duidelijk aanwezig. Ze komen tot circa 6 meter afstand, maar zijn dit keer totaal niet agressief. Als een vogel een hard geluid maakt schrikken ze en rennen ze van ons weg. Dat ze daarvan schrikken geeft me een goed gevoel en misschien was dit juist wel goed om de ervaring in Ecuador te vergeten. Tijdens deze trip komen we ze uiteindelijk nog een keer of 4 tegen en zijn we er inmiddels aan gewend. Na het diner staat er een nightwalk op het programma, we hebben al een aantal nightwalks gehad deze reis en ik ben er toch niet helemaal comfortabel mee dus ik kies ervoor om lekker in de lodge te blijven. Vincent gaat samen met de Franse Sara en Yeremy de nightwalk maken. De volgende dag staat er lange wandeling gepland met als eindbestemming een plek midden in de jungle om te slapen. Slapen in de jungle is altijd bijzonder, je hebt zo ontzettend veel geluiden om je heen. We slapen op een matras met een klamboe meer niet en slapen allebei als een roosje! Na het ontbijt bouwen we gezamenlijk een vlot om vervolgens terug naar de lodge te varen. In de middag gaan we vissen en proberen we een meerval voor het diner te vangen. We varen naar een eilandje waar we onszelf installeren met een hengel en een fles wijn. Het geheel doet idyllisch aan en de landslide die vervolgens aan de overkant ontstaat maakt het een bijzonder geheel! Tijdens de ondergaande zon genieten we nog maar eens extra van deze prachtige plek, van een vis vangen komt het overigens niet. We slapen nog een nacht in de lodge en vertrekken dan vroeg in de ochtend naar de Pampa’s. Hier kunnen we weer kaaimannen spotten en de roze rivierdolfijnen. In Ecuador hadden we geen goed zicht op de dolfijnen, hier zijn ze echt overal! Vincent gaat uiteindelijk ook met de dolfijnen zwemmen, ik zie dat toch niet zo zitten. De pampa’s is verder lekker relaxed alle activiteiten zijn per boot en het is heerlijk weer! Hier gaan we wederom vissen alleen dit keer proberen we piranha’s te vangen. De gids, Sara en Yeremy hebben alledrie beet, maar wij hebben wederom geen geluk. De piranha’s gaan mee naar de lodge waar we ze tijdens het diner geserveerd krijgen. De volgende ochtend maken we nog een mooie tocht over het water en spotten we diverse vogels, aapjes en kaaimannen. De jungle blijft een heerlijke plek om te ontspannen! We genieten nog een dagje aan het zwembad in Rurrenabaque voordat we terug naar La Paz vliegen. Daar blijven we 1 nachtje slapen om vervolgens op het vliegtuig naar Sucre te stappen. 

Sucre

Het oorspronkelijke plan was om na Uyuni al richting Sucre te gaan, echter is het bijna 2 weken geblokkeerd geweest. In Bolivia is het heel gebruikelijk om wegblokkade’s te plaatsen als ze het ergens niet mee eens zijn. De regering wilde dit keer een weg aanleggen waardoor veel huishoudens hun huis moesten verlaten en daar waren ze het duidelijk niet mee eens. Het probleem is nog niet opgelost, maar Sucre is wel weer open en wij zijn erg nieuwsgierig naar Sucre dus nemen het risico op vast zitten in Sucre. Met een wegblokkade komt er namelijk niemand meer de stad in en ook niet meer uit. Sucre wordt ook wel de ciudad blanca (witte stad) genoemd, bijna alle huizen en gebouwen zijn hier wit. Het is een heerlijke stad om lekker doorheen te wandelen en te genieten van de parkjes. Veel toeristen kiezen ervoor om in Sucre Spaans te leren, wij waren dit oorspronkelijk ook van plan, maar we hebben nu nog maar 3 dagen in Sucre en de reis zit er ook bijna op. We genieten voornamelijk van de zon die nu nog schijnt, er komt namelijk erg slecht weer aan. Ongeveer 1 keer per jaar komt er wind vanuit Antarctica wat zorgt voor veel kou en laat dat nou net in onze laatste week zijn. Dus zoeken we in Sucre nog lekker zoveel mogelijk zonnige terrasjes op! 

Tarija

Op het laatste moment boeken we toch nog een vlucht naar Tarija de wijnstreek van Bolivia. Na alle wijngaarden in Chili en Argentinië kunnen we natuurlijk Bolivia niet overslaan. Om onze wijntrip compleet te maken boeken we een kamer in het wijnhotel. De eerste middag pakken we een taxi naar het wijnhuis Aranjuez waar ze duidelijk geen ervaring met toeristen hebben. In Chili en Argentinië kun je zo binnen lopen voor een tour of proeverij, maar hier zijn ze daar niet op ingesteld. Uiteindelijk krijgen we het wel voor elkaar om een fles wijn te kopen, maar meer zit er niet in. Gezien deze ervaring boeken we voor de komende 2 dagen georganiseerde tours in de hoop toch nog wat te kunnen leren over de Boliviaanse wijnen. Onze eerste tour duurt de hele dag en start om 08:30 uur, mooi tijdstip om wijn te proeven. We worden deze tour vergezeld door de Canadese Camy en Kassandra waar we een hoop lol mee hebben. Het is vandaag een feestdag in Bolivia en alle grote wijnhuizen blijken gesloten, we kunnen wel een aantal kleine bezoeken. Het idee is leuk de kleine wijnhuizen, maar in de praktijk komt het op de meest smerige wijnen ooit neer. De wijnen zijn ongelooflijk zuur en zijn bijna niet weg te krijgen, uit beleefdheid drinken we het natuurlijk wel op. Na 4 wijnhuizen is onze hoop op betere wijn ook verdwenen en zijn we blij dat het middagprogramma geen wijnproeverij bevat. We vragen ons nog steeds af waarom ze ervoor gekozen hebben om het wijnproeven in de ochtend te doen en de watervallen bezoeken in de middag. Na de tour zoeken we met de meiden een zonnig terrasje op en bestellen we een goede fles wijn om de dag toch nog met een lekker wijntje af te sluiten. De volgende ochtend hebben we wederom een tour en kunnen we wel naar de grote wijnhuizen. Wat een verademing om eindelijk een goede wijn te proeven en mooie wijnhuizen te ontdekken. Nu kunnen we Tarija toch nog met een goed gevoel verlaten en uiteraard nemen we nog een flesje voor thuis mee.

Santa Cruz

Vanuit Tarija vliegen we naar Santa Cruz wat onze laatste bestemming in Bolivia is en tevens onze laatste bestemming in Zuid Amerika. Santa Cruz is een stuk lager gelegen waardoor het hier normaal gesproken een stuk warmer is. Uiteindelijk eindigen we niet op Bonaire wat ons oorspronkelijk plan was, dus hebben we voor een mooi appartement met zwembad in Santa Cruz gekozen om de laatste dagen te relaxen in de zon. We hadden natuurlijk nooit gedacht dat het hier ineens 15 graden zou zijn! Naast een zwembad beschikt dit complex ook over een poolruimte, sauna, fitness en 3 private cinema’s dus we hoeven ons niet te vervelen. Camy en Kassandra zijn ook in Santa Cruz (zij hadden hetzelfde idee) en we spreken de 2e avond af om in het centrum wat te eten. We hebben een super gezellige avond en nodigen ze uit om de volgende dag naar ons appartement te komen, volgens het weerbericht wordt het 22 graden en kunnen we dus prima aan het zwembad liggen! Aangezien er uiteindelijk geen zon te bekennen is en de thermometer niet verder komt dan een graad of 18 duiken we gewapend met 6 zakken popcorn de private cinema in. Na 2 films nemen we afscheid van de meiden, Kassandra vliegt terug naar Canada en Camy naar La Paz. Het weer blijft slecht waardoor wij onze laatste dag ook in de private cinema doorbrengen, we kunnen hier ook Netflix kijken echt zo gaaf! S’avonds gaan we naar een luxe sushi tent om onze fantastische reis af te sluiten, het is voorbij gevolgen! De volgende dag vliegen we om 12:00 uur richting Madrid om daar nog even te shoppen, dat is wel nodig na ruim 7 maanden lekker eten, drinken en wasserette’s. Als het vliegtuig snelheid maakt om op te stijgen voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Het is zo gek dat het alweer voor bij is! We hebben hier eerst 2 jaar naar toegeleefd en ineens stonden we op Schiphol om aan ons avontuur te beginnen en nu zitten we weer in het vliegtuig richting huis. Ik ben verdrietig dat de reis voorbij is, maar tegelijkertijd vind ik het ook leuk om iedereen weer te zien en zelfs om aan het werk te gaan. We hebben een fantastische reis gemaakt waar we nog lang aan terug zullen denken en we zijn uiteraard nog lang niet uitgereisd! Bedankt voor al jullie leuke reacties en tot de volgende reis!

Foto’s

7 Reacties

  1. Jolanda en Ad:
    12 juni 2018
    Weer een mooi verhaal wat hebben jullie veel mee gemaakt en gezien .Maar we vinden het heerlijk dat jullie weer thuis zijn.Bedankt voor de mooie verhalen we hebben er van genoten xxx
  2. Cindy:
    12 juni 2018
    Toch nog een mooi verhaal meegepikt! Welkom thuis 😀
  3. Kim:
    12 juni 2018
    Wat een geweldige reis was dat...Ik heb genoten van al je verhalen. Ik kreeg er een brok van in mijn keel toen ik las dat de tranen over je wangen stroomden in t vliegtuig. Kan ik me zo goed voorstellen, ook dat dubbele gevoel. Ik ben in ieder geval blij dat jullie weer veilig thuis zijn. En ik je vrijdag weer zie, ik heb je gemist en kan niet wachten je te knuffelen! X
  4. Kim:
    12 juni 2018
    O ja: goed nieuws dat je nog een tijdje bij de gemeente Amstelveen blijft werken, daar hou ik je aan...X
  5. Daniela:
    12 juni 2018
    wat een goede afsluiter en top de foto,s op de zoutvlakte, geweldig perspectief.
    Genoten van de verhalen en de foto's en nu gauw weer in het echt. Daan
  6. Fanessa:
    13 juni 2018
    Prachtig verhaal weer, met weer hele mooie foto's. Jullie hebben mooie reis achter de rug, waar je nog lang van kan nagenieten. Bedankt voor alle mooie/spannende verhalen en foto's! Welkom thuis😘
  7. Samira:
    14 juni 2018
    Fantastisch om zo met jullie mee te genieten! Ik heb genoten van de verslagen en prachtige foto’s!! Geniet van Nederland en gefeliciteerd met jullie huis!!!! Welkom thuis 😘